Publicado por fillaprodiga | Filed under Uncategorized
De Xendive á China, pasando por Palestina
25 Lunes Ene 2016
25 Lunes Ene 2016
27 Martes Oct 2015
Posted Uncategorized
inEsta es la historia real de Justo Gallego, un hombre obcecado por una meta casi inalcanzable, buscando conseguir su sueño divino. Su razón de ser es que fue expulsado de un monasterio de Soria al enfermar de tuberculosis; con el paso del tiempo se recuperó y decidió dar gracias a Dios construyendo una Catedral prácticamente solo desde 1961.
El templo tiene unas dimensiones gigantescas, las dos torres miden 60m. y la cúpula alcanza los 35m. Pero más asombroso aún es que este señor tuvo que abandonar los estudios cuando empezó la guerra civil y ha conseguido construir algo así. Él dice ”lo tengo todo en mi cabeza”.
Aunque para su construcción confiesa que se basó en libros antiguos, algunos escritos en latín, para dar forma a su catedral.
Los elementos decorativos están realizados con material reciclable como latas o vidrio. Lo curioso de este lugar es que podemos encontrarnos una cripta, escaleras de caracol, claustro, pórticos, también podemos pasear por ”los brazos” o subir al tejado. No hay nadie que te moleste. Tú entras allí, ves a Justo trabajando y andas a tus anchas. Esta catedral está dedicada a la Virgen del Pilar.
*No. No es el de los sueños. Bueno. No sé…
**Sacado del blog:
http://www.vero4travel.com/2013/07/donde-esta-catedral-justo-visitar.html
27 Martes Oct 2015
Posted Uncategorized
inA quien corresponda.
Vamos a ver. Últimamente este servicio debe estar mal configurado o defectuoso, ya que no dejo de soñar con un hombre a mi lado que ¡es la leche, tú!
Eso sí, cada noche es uno diferente, no les pongo cara, oye, pero están ahí, haciéndome saber que están ahí para mí y por mí.
No sé si es un problema del lado de los servidores de ellos, que me los mandan a mí erróneamente, pero sea lo que sea, por favor, revísenlo, porque me pego unas despertadas un poco bipolares. Primero con una sonrisa tonta en los labios, después un ceño fruncido y después un cabreoooo… porque, vamos a ver: YO.NO.HE.PEDIDO.NADA.DE.ESO.
He revisado mi contrato con ustedes y no aparece por ningún sitio que haya pedido un caballero andante o un guardaespaldas o un acompañante, que no. He mirado la letra pequeña y todo.
Así que les ruego encarecidamente que revisen mi caso y dejen de mandarme a estos hombres que, ni los necesito, ni me hacen falta ni nada de eso.
Se despide atentamente,
la soñadora número 29kTTYJsy’kjv83
09 Viernes Oct 2015
Posted Uncategorized
in
Menos mal que no sólo hablo de seres queridos que se han ido. Hoy le doy la bienvenida a este mundo a nuestro a Ian. Xoan. Juan. John. Ivan. Pues eso, nuestro Ian llegó al mundo ayer a las 12:30 del mediodía; nada de darle la murga a su madre de madrugada. Vino para el aperitivo, a una hora decente.
Todavía no lo he visto. He visto fotos. Pero no es lo mismo. Por eso, el ansia de verlo en vivo y en directo, me hace fantasear con los besitos que le voy a dar, los achuchones, los colos (para los no-gallegos, colo=coger en brazos… más o menos, porque el colo es como un lugar que tenemos los humanos para acoger a humanos pequeñitos), las canciones para aburrirlo hasta que se duerma… en fin, esas cosas.
Soy “algo-abuela”, porque es el nieto de mi prima, pero como no tiene hermanos ella, pero estamos mi hermana y yo como sucedáneos, pues ya me empiezan a llamar “tía-abuela”… que me hace gracia, por decir algo. Algo me hace, eso sí.
Bueno, Ian, que ya te queremos todos, que estaremos ahí cuando vengas con las rodillas crismadas porque te caíste de la bicicleta o jugando. Bienvenido a este mundo que hemos construido y, por favor, entre tú y los de tu quinta, a ver si hacéis algo mejor, más humano.
Bienvenido, Ían.
Tu tía abuela, o lo que sea…
06 Martes Oct 2015
Posted Uncategorized
in
Cuando vivía en Londres, allá por finales de los 80, iba yo todos los días en mi bicicleta al ritmo de esta canción, que me daba fuerzas para dar pedal y subir la cuesta (si mal no recuerdo) de Caledonian Road, hasta el local que The Women Environmental Network tenía entonces en Islington.
Llevaba AÑOS buscando la canción. No recordaba el nombre del grupo, ni de la canción, ni nada. Pero tenía la canción metida en mi cabeza. Y la encontré. Y la quiero compartir, porque aunque es de los 80, está más que vigente.
El grupo, The The. El autor, Matt Johnson, uno de los mejores compositores británicos, me atrevería a decir, de todos los tiempos, está considerado en Inglaterra como “de culto”.
He cometido la torpeza de intentar traducir la canción, que me perdone Matt Johnson.
El Argamedón está de vuelta (de nuevo)
¿Estás ahí Jesús? Ah
¿Buddha? Yeah
¿Mahoma? Okay
De acuerdo amigos, vamos allá
Están a 5 millas de altura, donde los cuervos vuelan
Dejando halos de vapor contra un cielo rojo sangre
Moviéndose del este hacia el oeste
Con gorros pasamontañas en sus cabezas, sí
Pero si crees que Jesucristo está llegando
Cariño, te espera otra cosa
Si algún día descubre quién se ha apropiado de su nombre
Le cortará su corazón y se revolverá en su tumba
El Islam está creciendo, los cristianos se movilizan
El mundo está de rodillas
Ha olvidado el mensaje y adora los credos
Es la guerra, lloraba, es la guerra, lloraba, esto es la guerra
Despojaos de vuestras posesiones vosotros, hombres simples
Lucharéis contra ellos en las playas en ropa interior
Darás gracias al buen Dios por izar la bandera británica
Verás los barcos zarpar de los puertos
Y los cuerpos regresarán flotando
Verás los barcos zarpar de los puertos
Y los cuerpos regresarán flotando
Pero si crees que Jesucristo está llegando
Cariño, te espera otra cosa
Si algún día descubre quién se ha apropiado de su nombre
Le cortará su corazón y se revolverá en su tumba
El Islam está creciendo, los cristianos se movilizan
El mundo está de rodillas
Ha olvidado el mensaje y adora los credos
Si Jesucristo viviera hoy
Sería abatido fríamente por la CIA
Oh, las luces que ahora lucen más brillantes detrás del las vidrieras policromadas
Arrojarán las sombras más oscuras sobre los corazones humanos
Pero Dios no se construyó a sí mismo ese trono
Dios no vive en Israel ni en Roma
Dios no pertenece al dolar yanqui
Dios no pone las bombas por Hezbollah
Dios ni siquiera va a la iglesia
Y Dios no nos enviará a Alá para quemarnos
No, Dios nos recordará lo que ya sabemos
Que la raza humana está a punto de recoger lo sembrado
El Islam está creciendo, los cristianos se movilizan
El mundo está de rodillas
Ha olvidado el mensaje y adora los credos
El mundo está de rodillas
Ha olvidado el mensaje y adora los credos
El mundo está de rodillas
Ha olvidado el mensaje y adora los credos
El Argamedón está aquí de nuevo
El Argamedón está aquí de nuevo
El Armagedón está aquí de nuevoEl mundo está de rodillas
Ha olvidado el mensaje y adora los credos
El Armagedón está aquí de nuevo
Read more: The The – Armageddon Days Are Here (again) Lyrics | MetroLyrics
23 Jueves Jul 2015
Posted Uncategorized
in22 Miércoles Jul 2015
Posted Uncategorized
inAunque el cirujano se empeñaba en decirme que no estábamos en Pamplona, sino en el CHOU (¿pero qué nombre es ese?) y que las personas apiladas en camillas por los pasillos no eran turistas magullados y resacosos, yo sabía que había recibido una cornada en el abdomen y que tenía que someterme a una cirugía de urgencia.
El 7 de julio fue la operación. Y no, no fue una cornada, fue apendicitis.
El año que viene los veo por la tele, fijo.
06 Lunes Jul 2015
Posted Uncategorized
inA ver cómo empiezo… Pues cronológicamente. En enero mi tío ingresó en el hospital, donde estuvo dos meses (y bastante mal, por cierto) y como consecuencia mi prima y yo tenemos un máster en diálisis peritoneal domiciliaria y media clínica montada en casa. El tío está vivo (y coleando) y dando guerra, lo que es buena señal.
En las mismas fechas, a mi primo (el nieto del tío) le dio por embarazarse, lo cual a su vez ha desencadenado en mi prima (la madre del susodicho y futura abuela) un trastorno obsesivo compulsivo que la arrastra hasta tiendas infantiles y la obliga a comprar incluso cosas que no sabe para qué sirven. Sospechamos que en lugar de atender el huerto está construyendo un zulo donde guarda sus “fechorías”… Y menos mal que el futuro bebé es un niño…
En la aldea contamos con otra casa habitada. Los “regresados” (3 humanos y dos perros) han ganado y bien merecidamente la jubilación y nos han regalado su presencia. Así que hay un nuevo huerto que entra en la competición anual (ya sabéis, empieza todo con la carrera de la siembra, y cuando una va a comprar, trae para las otras, y luego la vigilancia y mutua observación del crecimiento… y así hasta que todos probamos las cosechas de todos) y lo próximo serán las gallinas.
Hasta hemos tenido dos bodas. Una fue un poco surrealista y a distancia (la de los padres del futuro bebé) y en la otra, uno de los invitados de honor tenía 4 patas, rabo… ¡y pajarita!
También hemos recibido una visita desde la lejana Australia (vía Cuba) con quienes descubrí joyitas de mi tierra (Praia das Catedrales, por ejemplo) y reencontré viejas amistades (¡gracias por la visita, John y Karina!).
La sister sigue en London. Se ha mudado de casa por 4ª vez, la pobre. Pero siempre mejorando, que es lo que importa y que está feliz.
El sobrino/perro, para comérselo. Te quiero, Pluto.
Y todo esto, en medio de esta revolución del sentido común, el sentido más humano. Gracias a todos los que están aportando su granito de arena y mucho ánimo a Manuela, Ada, Xulio, Martiño, Jorge… gracias por devolvernos la auto-estima y por hacernos sentir orgullosos. Mucho ánimo, Grecia.
Y ahora un poco de cilicio judeocristiano: gracias a todos los que me habéis soportado. No os desaniméis. Estamos trabajando en ello…
Hala.
25 Jueves Jun 2015
Posted Uncategorized
inMy sister, que estuvo allí, me mandó unos cuantos enlaces y he elegido este para que también quede constancia en esta humilde y rural casita:
Domingo, 21 de xuño do ano 2015. Sete da tarde, hora inglesa. Acabo de chegar a casa despois de pasar o día no Instituto Español ‘Vicente Cañada Blanch’ (Portobello) celebrando o Día de Galicia, que organiza o Centro Galego de Londres dende fai varios anos.
Chego con sentimentos enfrontados despois de observar cómo se desenvolveron os acontecementos. Ao acto asistiron diversas autoridades, encabezadas polo presidente da Xunta de Galicia, Alberto Núñez Feijoó, e polo embaixador de España en Inglaterra, Federico Trillo. Trala celebración litúrxica, Núñez Feijoó achegouse a varias mesas para saudar aos comensais e sacar fotografías con eles. Ata aí, todo normal. Nembargantes, pouco podía imaxinar o noso presidente que eses minutos agradables e distendidos ían dar paso a un momento bastante incómodo, que, de feito, rematou coa desbandada de todas as autoridades públicas.
Xusto cando o presidente do Centro Galego de Londres anunciaba a intervención de Núñez Feijoó, a maioría dos mozos alí presentes comezaron (comezamos) a apupar ao máximo mandatario da comunidade galega. A partir de ahí, a tensión foi in crescendo. O presidente do Centro Galego de Londres, desconcertado pola inesperada reacción por parte dun bo número dos asistentes, saíu en defensa do presidente da Xunta, argumentando que deberíamos amosarnos máis agradecidos ante o seu esforzo por achegarse a Londres nunha xornada tan especial. Engadiu, ademais, que os galegos emigramos polo noso desexo de mellorar e progresar, e non por obriga. Ao mesmo tempo, tres ou catro membros da comitiva de Núñez Feijoó rodearon e ameazaron con expulsar do recinto aos mozos máis ruidosos –debo dicir, por certo, que en ningún momento houbo insultos ou palabras malsoantes, tan só asubíos e apupos-.
A situación saldouse coa marcha precipitada de todas as autoridades. Núñez Feijoó declinou a posibilidade de facer declaracións, e abandonou o Instituto Español argumentando que tiña unha axenda moi apretada e non dispoñía de máis tempo.
Se vos son sincera (sempre intento selo), síntome avergonzada polo acontecido, porque o intento de restrinxir a liberdade de expresión foi máis que evidente, e síntome decepcionada pola reacción de quen nos representa. Comprendo que nin Feijoó nin ningunha outra persoa teñen unha variña máxica para endereitar o rumbo de Galicia e xerar emprego para xente nova. A súa xestión é mellorable, pero non son culpables de todos os males do país. Pero si se lles pode esixir que dean a cara ante a súa xente. Son moi voluntariosos para recibir aplausos e recoñecementos, e tamén para fotografiarse cos seus incondicionais. Pero desaparecen do mapa no mesmo momento no que as cousas se torcen un pouco.
Queda claro, por outra parte, que os mozos emigrados galegos só contamos con nós mesmos e coas nosas familias. Todo o que sexa agardar axuda da clase política e dos grandes empresarios non deixa de ser unha utopía.
http://www.quepasanacosta.com/?p=44275&opinion=1
Otros enlaces:
24662-feijoo-puido-falar-ser-asubiado-emigrantes-londres
12 Viernes Jun 2015
Posted Uncategorized
in…tras año y medio metida de lleno en un proyecto que de alguna forma me tocó el alma, por fin puedo hablar de ello. Y mostrarlo al mundo entero. Espero que os guste y os pido a todos, encarecidamente, que colaboréis difundiendo el enlace en redes sociales, blogs, etc., a ver si puede llevarse a cabo como se merece, para que quede testimonio para siempre de este gran hombre y su magnífica obra. Sin más, os dejo con: